Suikerrock kan opnieuw terugkijken op een heel geslaagde editie. Steve Aoki bleek als last minute vervanger de gedroomde vernieuwer op vrijdagavond, alles ging goed met de knieën van Alanis Morrissette op zaterdag, en twee heel diverse genres leverden twee even goed gevulde jukeboxen op tijdens de derde avond. Want of OMD óf Kool & The Gang nu het beste concert speelden, zal ongetwijfeld regelmatige toogdiscussies opleveren in Tienen en omstreken.
Dag 1
“De kasseien liggen er stevig bij. In het weekend nog eens checken”, schreven we vorige week als voorbeschouwing bij het stadsfestival in Tienen. Organisator Walter Kestens had drie dagen ‘zweetness’ en feest voorspeld, en de affiche van vrijdagavond kondigde zich aan als een jonge hiphop- en beatbom.
Wat we niet ingecalculeerd hadden, was die onverwachte flip-over van de rolstoel waarmee onze vrijdagavondjournaliste An zich voortbeweegt – terwijl ze erin zat. Een brandslang dwars door de backstage zorgde ervoor dat An als eerste festivalganger van 2018 op de spoeddienst van het Tiense ziekenhuis belandde. Een gekneusde wervel en heel veel spierpijn waren het verdict en gelukkig niks ernstigs dus. Maar daardoor was fotograaf Kris enkel getuige van opener Jebroer en afsluiter Lost Frequencies. Waarvoor excuses. Wel sturen we via deze weg nog een welgemeende dank richting de mensen van het Rode Kruis die binnen enkele seconden al ingrepen.
Suikerrock doet al meerdere jaren heel goede inspanningen om het festival toegankelijk te maken via haar samenwerking met Inter. Er is een rolstoelpodium met prima zicht op het podium en een hoop vrijwilligers die vakkundige bijstand leveren voor wie dat nodig heeft. Fysiek is de ouderwetse kassei-omgeving van de Grote Markt echter een hele uitdaging en sowieso moeilijk qua toegankelijkheid. Er wordt al jaren gesproken over een heraanleg van het plein, maar dit blijkt politiek gezien een moeilijk dossier, vernemen we in de wandelgangen. “We proberen met zoveel mogelijk dingen rekening te houden en aan toegankelijkheid te werken. Maar eerlijk gezegd, we hebben er nooit bij stilgestaan dat we ook backstage en in de persruimte met toegankelijkheid kunnen geconfronteerd worden”, geeft Walter ruiterlijk toe. Hoeveel eerlijker kan je zijn? Groeien wil zeggen dat vallen en weer opstaan erbij horen, maar vooral dat het besef van een probleem aanwezig is. En een nieuwe markt ligt nu blijkbaar toch in het verschiet, verklapt Walter nog op zondagavond.
Voor vrijdagavond kunnen we daarom enkel afgaan op wat we horen en lezen over de optredens van Lil Kleine en Kraantje Pappie. De bedoeling was dat die avond zou verjongen en minder op het klassieke rockpubliek mikt. Dat lukte bijzonder goed. “Vanaf Lil Kleine kwam er aan de rondedansjes geen einde meer”, beschrijft het persbericht van Suikerrock wat er zich allemaal afspeelde. En nog iets over een kleine boxershort van Klein en wegsmeltende eerste rijen. We babbelden echter ook met de eigenares van een frituur in de winkelstraat vlakbij, die voor haar omzet precies toch liever het oudere publiek van rockliefhebbers verkiest. “Vanavond valt het hier eigenlijk mee qua drukte”, vertelt de vrouw. “Het is niet zo druk als de voorbije jaren toen op vrijdag altijd rock stond geprogrammeerd. Die mensen die dan komen, spenderen altijd goed, hè meneer.” Ook dat maakt deel uit van een stadsfestival.
Steve Aoki was in allerlaatste instantie – een week op voorhand – opgetrommeld als vervangende headliner, maar bleek een briljante ingave. “Dít is Suikerrock”, glundert Walter Kestens als we hem tegenkomen op de Markt. We zijn er net op tijd geraakt om het werk van de Tiense bakkers in talloze smekende gezichten terecht te zien komen. ‘Cake me!’, vrij vertaald ‘smijt die versgebakken taart met slagroom in godsnaam in míjn gezicht’! is een typische Aoki-gimmick. Zestien stuks hadden de lokale bakkers aangeleverd en die maakten flink wat festivalgangers op de eerste rijen heel gelukkig. Zelfs een kereltje van een jaar of tien, twaalf zagen we direct na het optreden met zijn gezicht en haren vol slagroomsouvenirs glunderend rondparaderen. Zo worden straffe festivalverhalen geboren, dachten we. Achteraf ging zich echter niemand melden bij de hulpdiensten met klachten ten gevolge van de een of andere voedselintolerantie. Een compliment voor de Tiense bakkers en de keuze van hun grondstoffen?
Lost Frequencies tenslotte was op voorhand als “bangelijk” aangekondigd omwille van de extra muzikanten die voor het nodige live entertainment moesten zorgen. In alle eerlijkheid, we vonden het allemaal nogal braafjes. Muzikaal viel hier uiteraard weinig of niks op aan te merken en visueel was het ook al aantrekkelijker dan enkel de dj-setting. Alhoewel, wat is het verschil tussen houterig achter een dj-tafel of achter twee synthesizers blijven staan? Maar de feestset sloeg min of meer aan bij het publiek, en daar gaat het om. Belgische bands hebben altijd al geworsteld met grotere producties. Hier en daar zet er wel eens iemand een voetje buiten de platgetreden paden. Felix De Laet durft echter resoluut naar die grotere en groenere weides te kijken en verdient alleen al daarvoor de nodige credits. “Een wervelende show zoals de Grote Markt van Tienen er zelden één gekend heeft”, lazen we in het persbericht van de dag. Volgende keer proeven we persoonlijk toch liever een extra draai van de pepermolen.
Dag 2
Sons en Milo Meskens gaven er meteen een stevige lap op in de late namiddag en vroege vooravond, dus de start van een sterke tweede dag was direct gemaakt. Goo Goo Dolls bouwden even een relatief rustmoment in met hun heel toegankelijke en door het grote publiek nog altijd niet helemaal ontdekte poprock. Dit is nochtans fijne muziek, en de sympathieke en eerlijke manier waarop de band die live bracht, ondersteunt die stelling alleen maar. Voor elk nummer was er een aparte gitaar, en elk nummer kreeg de even sympathieke en oprechte maar vooral terechte waardering van een schare trouwe fans. De rest van het publiek wiegde zachtjes mee. ‘We kennen dit toch wel ergens van…’ leek van vele gezichten te lezen. Later op de avond stond bassist Robby Takac trouwens heel ontspannen tussen het publiek naar Alanis Morissette te kijken en selfies te nemen met fans, zagen we.
White Lies klonk nog een beetje roestig en zonder het gebruikelijke vuur dat hun optredens typeert, maar leverde in elk geval een zeer knap concert af. De afgelopen achttien maanden heeft de band hard aan een nieuw album gewerkt – dat moet verschijnen in 2019 -, en dat blijft in onze ogen altijd een geldige reden voor een dieselstart. Repetitiedagen sinds begin juli – tot en met drie dagen voor Suikerrock zelfs, volgens hun Twitter account – waren dus broodnodig maar leverden wel resultaat. Een cluboptreden in Londen afgelopen donderdag en een Brits festival op vrijdag waren de enige nieuwe optredens die Suikerrock vooraf gingen. White Lies leek op een zo’n klasje van superblije kinderen op schooluitstap. En geef toe, niks is zo leuk om naar te kijken dan een band die zich amuseert tijdens een optreden. Contact met een live publiek hadden ze duidelijk ook gemist. Zanger Harry McVeigh haalde moeiteloos zijn krachtige stemgeluid, de nummers zaten heel strak. Eén nummer uit het nieuwe album kreeg Tienen al voorgeschoteld, de rest van de set was een weerspiegeling van de kracht van de vorige albums en het bewijs waarom White Lies zo’n straffe en strakke live band blijft. “Strakke gig met een zanger in bloedvorm. De hitjes moedig meteen in het begin van de set en verder op en top song entertainment. Suikerrock kreeg een eerste muzikaal hoogtepunt”, klonk het vanuit de organisatie. Daar zijn we het absoluut mee eens. Hou die concertagenda’s dus maar in de gaten. En ze beweren zelf nu al via sociale media dat die nieuwe plaat hun ‘best ever’ wordt, tussen haakjes.
Anouk is al enkele keren op de Main Stage van Tienen gepasseerd. Het publiek zou haar dus meteen moeten herkennen, denk je dan. Maar we vragen ons toch af of haar leven na zoveel gepubliceerde pulp in de boekskes toch wel helemaal juist op de rails zit. Ze ziet er toch niet echt goed uit, zullen we het maar beleefd omschrijven. Haar ingevallen wangen kon ze helaas niet camoufleren en haar ogen stonden ook al niet erg fris. Persfotografen werden vakkundig op grotere afstand gezet. “Gelukkig heb ik mijn safarilens bij”, grapte fotograaf Kris. En iets over een foto van de inhoud van haar neusgaten. Anouk lachte weliswaar regelmatig, grapte een heel klein beetje richting publiek en deed het persbericht later op de avond zelfs spreken over “een bijzonder goed humeur”. Ze zei inderdaad af en toe ‘Dank u” tegen dat enthousiaste publiek. Misschien daarom die omschrijving.
Anouk is in elk geval een hitmachine en heeft een brede fanbasis. Daarmee vatten we haar doortocht van dit jaar correct samen. Muzikaal was het allemaal heel in orde dankzij een sterke band en goede songs. Maar mag het de volgende keer wel even overkomen alsof zij en haar band één geheel vormen? Trouwens, u had gerust iets vroeger mogen stoppen met applaudisseren aan het einde van het concert. Want tegen dat de band van het podium wandelde en uw ‘we-want-mores’ waren uitgestorven, zat zij al op de achterbank van de artiestenshuttle op weg naar… Een goed concert, dat wel. Maar geen hoogtepunt.
“Wat een verschil met daarjuist!”, dachten we vanaf de eerste noten van Alanis Morissette. Dit was een concert om U tegen te zeggen. Groot op alle mogelijke manieren. Ze had er zó gigantisch veel zin in, dolde constant met haar zeer straffe muzikanten en was enorm toonvast en krachtig qua zang. En die microfoontechniek: heeft u daar toevallig op gelet? Of keek u enkel naar haar knieën?
Die waren namelijk al enkele uren onderwerp van gesprek – of van opwinding – na iets dat eerder die dag gebeurde. Op sociale media postte Alanis namelijk een ziekenhuisfoto waarbij zij zelf op de behandeltafel ligt. Eronder stond iets over een gescheurd of gekwetst ligament. Meteen twijfelde zowat iedereen van de pers of ze überhaupt haar show wel zou kunnen doen, en zo ja, in welke toestand. Vanuit de organisatie bleef het echter ijzig stil hierover. Business as usual, niks aan het handje was de teneur. Medewerkers van het festival spraken echter eveneens over een optreden dat er bijna niet was geweest, want ze was gevallen in de loop van de namiddag en naar spoed gebracht. (Dezelfde spoed, ja.) Opzij van het podium stonden enkele mensen van de medische diensten naar eigen zeggen in standby tijdens het hele optreden, maar die wilden voor de rest geen verdere info geven. Allemaal rare boel en veel zaken die zeker geen duidelijkheid brachten.
Op geen enkel moment tijdens het optreden leek Alanis nochtans ook maar ergens last van te hebben. Ze huppelde voortdurend van links naar rechts over het podium en van de ene muzikant naar de andere. We moesten echter tot zondagavond wachten alvorens we een min of meer officiële reactie van de organisatie konden lospeuteren. “Heb je iets gemerkt?” vroeg Walter op de man af, en met een heel zelfzekere blik. “Er was helemaal niks aan de hand. Ze is inderdaad gestruikeld en voor een gewone check naar het ziekenhuis gegaan. Meer was het niet.” Hij voegde er bovendien nog aan toe “dat het van haar misschien niet zo slim was om die foto op sociale media te posten.” Van iemand anders van de organisatie hadden we voordien ook al gehoord “dat ze daarvan geschrokken waren”. Laten we het er dus gewoon bij houden dat Alanis een mooie komkommer achterliet in Tienen. Maar tegelijk wel het absolute hoogtepunt van het hele festival neerzette. Ze mag dat altijd opnieuw komen doen, any time.
Dag 3
De namiddag is traditioneel de Tiense familiedag, zeker als er een groot podium op de Markt staat met muziek voor de allerkleinsten én hun (groot)ouders. De Ketnetband, Soufiane Eddyani en Gers Pardoel waren de professionele entertainers van dienst, en dan weet je dat dit deel van de dag voor dat publiek alvast goed zit. De Grote Markt hoeft dan niet eens volzet te zijn, want de aanwezige sfeer maakt het allemaal heel dik in orde.
Bijna local boy Stan Van Samang deed zijn ding zoals hij dat altijd doet: zwaar aanbeden door zijn vaste fans, muzikaal in orde maar deze keer ook met iets minder peper dan gewoonlijk. Toch toonde hij zich een waardige ‘afsluiter’ van deel 1 van de laatste festivaldag. Pittig detail nog: na zijn show lag dezelfde waterslang als vrijdagavond (met houten overkapping intussen) ook voor hem bijna in de weg. Als het zo doorgaat, moeten ze op de spoed in Tienen ook nog ooit bandjes gaan controleren.
Tussen half zeven en half negen eet blijkbaar iedereen in Tienen, want op een bepaald ogenblik vroegen we ons ongerust af of er nog wel volk zou komen voor de laatste twee headliners. Ook dat bleek loos alarm, want na een heuse publiekswissel bracht OMD tijdens ‘deel 2 van de familiedag’ hun zwarte variant van de hit-jukebox die ze de afgelopen 39 jaar zo moeiteloos vulden. ‘Enola Gay’ dropte meteen raak en zette de toon voor een heel sterk concert van een band met een écht goed humeur en zwarte broeken vol échte goesting. In het donker zou dit concert ongetwijfeld een extra dimensie gekregen hebben. Halfweg zakte het concert naar ons gevoel misschien een klein beetje in, maar alles bij elkaar bleef dit een heel sterke show. We moeten toch echt al die oude OMD-platen nog eens opleggen, gewoon omdat die nummers zo goed blijven, noteerden we na het concert. Volgend jaar speelt OMD een reünietour voor hun veertigste bandverjaardag. Benieuwd of ze dan ook in Oostende passeren om nog eens goeiedag te zeggen tegen hun vaste cafébaas van in 1984. En ze vonden tussen haakjes ook dat België de finale had moeten spelen. Die ene juffrouw tenslotte die na drievierde van het concert nog altijd haar kartonnen bordje met ‘Enola Gay please!’ omhoog hield, kreeg zowaar een handtekening daarop. ‘Electricity’ was uiteindelijk het signaal om het licht uit te doen na nog een hoogtepunt van het festival.
Wanneer een podium bevolkt wordt door een bende artiesten van wie de outfit onder de spots feller schittert dan een juweliersetalage in volle zonlicht, dan weet je dat Kool & The Gang in da house zijn. Dit is gewoonweg een disco-jukebox van topkwaliteit, eentje waar de hitjes eveneens blijven komen en niemand – nee, ook wij niet… – de voetjes stil kan houden. Hoe sluit je een driedaags feest beter af dan met een authentieke feestband? Daarmee is eigenlijk alles gezegd. Als we uit die lange lijst van bommen er eentje moeten kiezen die samenvat wat we bedoelen, dan is dat zonder twijfel ‘Jungle Boogie’. Vét, héél vét concert.
Suikerrock 2018 was een heel geslaagd festival. Alle ingrediënten werden weer netjes binnen de beloofde sweetness-ervaring gemixt, geshaked en gekneed tot een plezant stads’feest’ival. Voor de verjonging van de vrijdagavond is de lat meteen heel hoog gelegd dank zij Steve Aoki. Maar we weten intussen dat als Walter Kestens op de laatste festivalavond rondloopt met guitig blinkende ogen, dan belooft dat weer voor de volgende editie. (ds)
Alle foto’s © Kris Van de Sande
