Genk On Stage 2018 tikte af op 125.000 bezoekers. “Een topeditie” noemde burgemeester Wim Dries de zestiende editie van het driedaagse stadsfestival dat traditioneel de zomer inluidt. We zagen enkele heel sympathieke optredens, de traditionele post-examensfeer en deden een misschien controversiële vaststelling op zondagavond. Zijn acts zoals Lil Kleine de toekomst van de popmuziek ?
Gedurfde gedachte, niet? We proberen u deze hersenkronkel duidelijk te maken aan de hand van het optreden van … Clouseau.
Het propvolle Stadsplein maakte op zondagavond overduidelijk dat Clouseau hiervoor verantwoordelijk was, al urenlang voor het optreden van de gebroeders Wauters begon. Aan de andere kant van de vijver, aan Factor J, stond intussen echter een even grote, zij het misschien iets jongere massa die niet enkel voor Ghost Rockers was gekomen, maar vooral voor Lil Kleine, het enfant terrible van de Nederlandse hip-hop.
Beiden moesten gewoon verschijnen om het publiek al zot te maken. Koen had broer Kris en een stevige live band bij, Lil enkel een DJ, een gitarist, een drummer en een ton aan vuurwerk. Dat woord is trouwens het enige waarmee we de acht vlammenwerpers, acht CO Jets, zes bakken vuurwerk en vier stadium shots kunnen beschrijven. Een grote show voor de Kleine.
Terwijl op de Grote Markt de gemiddelde leeftijd al wat hoger lag – zo ergens vanaf dertigers (met uitzondering van nog wat kindjes hier en daar) -, leek de rest van de jeugd gewoon verdwenen uit het straatbeeld. Jeugd mag je trouwens vrij breed interpreteren want zelfs bij Lil Kleine waren er vader-dochter-momenten (en andere ouder-kind-combinaties), en voor het overige alles gaande van vijf- en zesjarigen tot die vijfentwintigers. Qua mee-kwelen leek het in elk geval een uitzinnige massa-auditie. Op de achtergrond stond hier en daar een kritikaster te hoofdschudden.
Vandaar onze interessante parallel: wat als we dit beeld vergelijken met de late jaren ’80, toen Clouseau een Vlaamse variant van de Beatles-mania veroorzaakte? Toen stonden waarschijnlijk de mensen die anno 2018 op de Fruitmarkt waren, op dezelfde manier met hun hoofd te schudden bij de gedachte aan de pophits van Clouseau. Is dat geen levenscirkel die een mooi rondje maakt?
Op beide podia overheerste een gigantisch hoog publieksgeknuffel. De ene deed dat door schattige kindertekeningen te lezen en naar iedereen te wuiven, te wijzen en te lachen. De andere door het publiek te voorzien van vodka via de danseressen. Allebei gebruikten ze op vergelijkbare manier hun herkenbare handelsmerk: Koen toonde zijn dagelijkse achterwerk-training, Lil kleine trok gewoon zijn T-shirt uit. Het resultaat was aan beide podia identiek: een massa in vuur en vlam.
Dat laatste mag trouwens heel even letterlijk genomen worden. Tijdens het optreden van Clouseau ontstond namelijk een brandje in een generator van Telenet, niet ver achter het podium. Bij Lil Kleine schoot een vlammenwerper in de fik. Beide brandjes werden vakkundig geblust. Aan de main stage gebeurde dat zelfs met de hulp van burgemeester Wim Dries himself. Die toonde namelijk voor de tweede keer dit weekend een creatieve doch kordate beslissingsmove door zelf enkele brandblusapparaten te gaan halen. Het blussen zelf liet hij toch liever aan getrainde professionals over. Op vrijdagavond had hij even kordaat al een hemdenwissel moeten doen met Bart Peeters, maar dat geheel terzijde. (Wim kent waarschijnlijk ook de programma’s van zijn wasmachine door en door en weet wat zijn hemden aankunnen. Maar we wijken af.)
Wat aan het Factor J-podium even hard opviel, was het gebruik van smartphones. Bij elk georchestreerde kippenvelmomentje kwamen die boven, niet als extra sfeerlichtjes, maar om het moment op te nemen. Misschien zelfs met een selfie erbij, maar alles moest meteen op Snapchat, Instagram en Facebook gegooid en gestreamd. Voor het jonge volk een eigen manier om te zeggen ‘ik was hier’. (Met het risico om als een oude zak te klinken als we denken aan de “jeugd van tegenwoordig”.)
Dit is gewoon de evolutie die er al jaren zat aan te komen. Uit de States, maar vooral uit de technopolen in Japan en China. En zondagavond ook wel heel erg aanwezig op Genk On Stage. De oudere generatie schudt het hoofd, want de beleving van die jongeren staat op het eerste zicht helemaal haaks op die van henzelf. Nochtans gebeurt eigenlijk hetzelfde als in de begindagen van Clouseau, enkel in een ander jasje. Niks nieuws, en toch weer vernieuwend. Vandaar die stelling dat dit de toekomst is. Want dingen evolueren gewoon mee. Augmented Reality en van die dingen. Je zal wel zien. En Lil Kleine wordt dan ook wel ooit Clouseau.
Nu we toch aan het vergelijken zijn, nog eentje die we evenmin kunnen laten liggen. Clouseau versus De Kreuners. De eerste veroverde heel snel het poppy segment van de hitlijsten, de andere bleef net iets meer aan de ‘ruigere’ kant. Beide bands hadden (en hebben nog altijd) een trouwe schare fans – dat bleek dit weekend overduidelijk. Beide produceerden ook een resem hits die iedereen van begin tot eind kan mee-kwelen (ook nog altijd).
Clouseau kon toch nog langer scoren met nieuwe nummers en hun liveset blijven aanvullen. Na de laatste comeback voelde het bij De Kreuners meer aan als ‘toch samenblijven voor de kinderen’. Terug samen op het podium kruipen omdat het zo hoort, en omdat de mensen het leuk vinden om nog maar eens “Ik Wil Je” te kunnen meebrullen. Maar de échte energie, die voelde je toch sterker bij Clouseau.
Er stonden echter het hele weekend zoveel andere artiesten op de diverse podia, waarvan we er enkele uitpikken. Op zaterdagavond stonden dan weer twee andere meebrullers op de main stage. John Watts verzamelde een nieuw stel, jongere muzikanten rond zich onder de gekende naam Fischer-Z. Jawel, die ken je zeker nog, die warse new wave band van begin jaren ’80 met een aantal heel gekende hits (So Long, Marliese) en een veel langere lijst van ‘ah ja!’-nummers (Batallion of strangers, Pretty Paracetamol, Limbo, One voice onder andere). We vermoeden dat John een geheim recept gebruikt van in honing en tijm gedrenkte keel-warmhouddoekjes, want na meer dan dertig jaren klonken zijn typische stemuithalen nog altijd heel dicht zoals vroeger. En hij had er duidelijk zin in. Heel fijn concert.
De goesting was eveneens overduidelijk bij de Ierse powerrock-brulboeien van Therapy! die al vanaf ’s middags in Genk rondliepen. De organisatie kreeg het vriendelijke verzoek om ergens een voetbalshirt – van Eden Hazard, geen ander… – te gaan halen als steunbetuiging aan de Rode Duivels. Sympathiek toch, niet? De decibelmeter in de geluidstoren had op voorhand een extra begrenzing gekregen, dachten we al snel. Want waar we vroeger (begin jaren negentig) ooit letterlijk een meter achteruit gingen door hun ongelooflijke geluidsvolume, kleurde de groep zaterdagavond toch netjes binnen de lijntjes. ‘Isolation’ als opener en ‘Die Laughing’ heel vroeg in de set waren verrassend maar meteen erop, en de Ierse hitmachine haperde verder op geen enkel moment. De drummer was bovendien jarig, dus het feestje kon niet op.
Het verleden en de toekomst bleken achteraf gezien dus toch niet zo heel ver uit elkaar te liggen in Genk – muzikaal althans. Oorspronkelijk oogde de programmatie voor sommigen misschien iets minder – geen Nile Rodgers, geen Umberto Tozzi bijvoorbeeld. Héle grote internationale namen ontbraken deze editie. Maar tot de nok gevulde pleinen met een deinende mensenmassa – hoe jong of oud ook – vertellen echter altijd een verhaal dat niet te negeren valt. Genk On Stage 2018 was een geslaagde editie. “Volgend jaar opnieuw”, zei Wim Dries zondagavond tevreden. “En dan steken we er weer iets vernieuwend in.”
Afspraak in de toekomst dan maar? (kvds/ds)
Kris Van de Sande maakte verder nog de volgende selectie uit zijn weekendfoto’s. Geniet ervan, maar respecteer zijn rechten.
Alle foto’s bij dit stuk © Kris Van de Sande 2018 en © An De Cleyn
