Met 45.000 feestvierende kampeerders is Pukkelpop 2017 woensdagavond begonnen. Boef en Kraantje Pappie zorgden er in laatste instantie voor dat die vloer in de Dancehall nu wel écht vast lag, voor wie daar nog over zou twijfelen. Tot een stuk buiten de tent zag je in beide gevallen enkel maar een deinende massa. Delvis! ging zoals je van hem gewoon bent, de stevige live-tour op. Technisch gezien kan hij geen zoon van Marvin Gaye zijn, want die was al enkele jaren weg uit ons land toen Niels Delvaux geboren werd. Een voorlopig onverklaarbare dna-kruising zorgt echter wel voor de juiste soul, disco, funk en aanverwante genen. Zeer straf concert, mede gedragen door een aantal geweldige muzikanten die eveneens weten waar de soul-mosterdpotten staan. Jammer wel van de te schelle geluidsmix.
Donderdagmiddag komt traditioneel heel traagjes op gang. De wind staat vrij strak, de lichtgrijze lucht belooft ook niet veel goeds. De eerste last minute annulatie komt van Raye die wegens ziekte de Marquee niet kan openen – en dus de eer van het eerste optreden van dit jaar mist. Faces On TV legt meteen de lat op niveau. Een krachtige set met flink wat nieuwe nummers en hier en daar een (storend) kraakje in de mix vult toch vrij snel de main stage area tot rond de geluidstoren, en dat is helemaal niet verkeerd voor een opener. De Belgische band rond Jasper Maekelberg heeft die plaats intussen verdiend. Als uw pensioenplan weer eens wordt herzien, hou deze band dan in het achterhoofd. Ooit gaat de wind rond de diverse Belgische mainstream luchtbellen die momenteel domineert, weer liggen. Dit is daarentegen wel een goede investering voor de lange termijn.
Youngr, de jongste zoon van Kid Creole, is het type dat liefst alles zelf doet. Omringd door diverse instrumenten – die hij ook allemaal bespeelt -, toont hij in de Club probleemloos dat vlotte songs voortbrengen eigenlijk al met zijn babyvoeding meekwam. Waar pa destijds wel nog een heel batterij muzikanten nodig had om swingende songs te brengen, toont zoonlief hoe elektronica anno 2017 al die mensen kan vervangen. Alhoewel, de nummers waarbij zijn extra drummer en gitarist mee op het podium staan, hebben toch net ietsje meer punch. Maar het resultaat was een zeer aangenaam concert tijdens een druppelnamiddag. En een heel vette versie van ‘Sweet Disposition’ van Temper Trap. Tegen de tijd dat u dit leest, zit de man trouwens alweer op een zonnig strand in de Trumped States: Pukkelpop was het laatste luik van zijn Europese tour.
De Marquee serveert voor de rest van de dag een soort mini-festival binnen het grote Pukkelpopgebeuren, met genoeg Belgische en andere indie superstuff voor de fijnproevers. Girls in Hawaï mag als eerste. Het bleef enkele jaren stil in de Waalse bossen, maar heel stiekem groeide daar wel een nieuwe cd, ‘Nocturne’, die op 29 september verschijnt. De show op Pukkelpop was dus half promotour voor die cd en half ‘herinnert-u-zich-deze-nog?’. Die mix van verrassende nieuwe songs en ouder werk uit ‘Everest’ (2013) en zelfs ‘Plan your escape’ (2008) leverde een heel aangenaam, coherent geheel op. De goesting was er ook opnieuw, en de derde passage in de Marquee was zeker geen verkeerde. Integendeel. Voeg dit maar ergens toe aan uw lijstje van najaarsconcerten.
Intergalactic Lovers was die andere band die ooit de de frisse Belgische indiepopvlag omhoog hield. Ook zij brengen met ‘Exhale’ nieuw werk uit, midden september. En ook hun nieuwe songs zaten netjes verweven tussen de oudere hits. Lara Chedraoui blijft trouwens een frontvrouw zoals dat hoort, en stelde tot haar tevredenheid vast dat u haar gemist heeft. Niet slecht voor een eerste passage op Pukkelpop, toch?
Intussen gebeurde op de Main Stage ook van alles, uiteraard. Enter Shikari kreeg een nieuw uitzicht over het festivalterrein, aangezien The Shelter dit jaar niet meer opgesteld werd. Cypress Hill is intussen tijdloos geworden, dus die gesprekken tussen ouders en kinderen verlopen voortaan ook weer iets vlotter. (En u dacht dat Pukkelpop niks deed voor de opvoeding van kinderen?) Ryan Adams tenslotte hadden we ooit wel eens in een bruine kroeg willen zien doen wat hij hier deed. 100% eerlijk, krachtig en pakkend tegelijk. En nog welopgevoed ook, want de man brengt zijn eigen kapstok mee op het podium. Wat wil je nog meer?
PJ Harvey bijvoorbeeld. Compleet ‘gepakt’ tot in de teenspieren. Hersens helemaal uitgeschakeld, en enkel totaal ondergaan: meer kon je niet bij dit optreden niet doen. Haar stem sneed, haar sax beet. De songs vertelden verhalen die bijna Morphinegewijs voor je geest getoverd werden. John Parish op gitaar liet je naar verre woestijnen reizen, waar ongedierte heerst en schorpioenen vieze beten uitdelen. Waar gif vermengd met zweet en een verzengende hitte doet smeken naar een frisse regenbui. Die laatste kwam er overigens niet deze donderdag, het bleef bij wat gedruppel, en bij Polly brak zowaar de zon door. De kracht van de woestijn.
Deze keer had Polly Jean trouwens geen spandex nodig om dat fraaie lichaam nog fraaier af te lijnen. Harvey’s songs spreken ook zonder zichtbare erotiek. Ze zag er eerder sober uit, bijzonder stijlvol. In het publiek kon je diverse dames horen fluisteren dat ze ‘in love’ waren gevallen met de emotionele blitzkrieg die PJ door de Marquee voerde.
Mijn hart was nog nooit zo snel veroverd, weerstand bieden had totaal geen zin. Polly overwon met ease iedere scepsis en liet de bomvolle Marquee vrachtwagens vol liefde retourneren aan haar adres. Een mens zou er bijna lyrisch van worden.
Even kregen we het gevoel dat Strand of Oaks stiekem in Kiewit was blijven kamperen sinds hun memorabele passage in 2015. En blijkbaar vindt iemand de combinatie van de Club met deze band wel een uitstekend idee. Opnieuw helemaal op dreef, en deze keer zelfs nog eerlijker. We houden ons in en gaan niet nog eens de lyrische tour op. Dit was gewoon een sterk concert. Punt. De band genoot minstens even fel als het publiek, dat eigenlijk goed bleef staan en niet massaal richting main stage trok voor die zus van Beyoncé.
Solange wilde niet op de foto, tenminste niet bij persfotografen. enkel de huisfotograaf mocht haar voor de lens halen tijdens het toch best wel aardige optreden. Productiegewijs knap, maar niet foutloos. Haar stem zat er (en in r&b valt dat des te meer op) een paar keer flink naast. En ook de choreografie wilde soms niet helemaal lukken, wat haar een paar nijdige gebaartjes ontlokte aan het adres van ‘iemand’ aan de zijkant van het podium. De juiste knopjes indrukken kan niet altijd even makkelijk zijn, denken we dan. Maar wat die knopjes betreft, zat het wel goed. Je verwacht dat er bij dit soort acts vanalles meeloopt, maar dat was hier duidelijk niet het geval. Live dus, in tegenstelling tot die grote r&b poging van vorig jaar bijvoorbeeld, wiens naam we hier even in het ‘forgotten’ bakje laten liggen. Solange klopte gelukkig wel, bleef een vol uur uiterst aangenaam en nodigde uit om nog een keer te zien, maar dan toch liefst niet op een festival. Dit hoort in een grote zaal thuis, met een soundspread die intiemer klinkt dan op wind wegwaaiend geluid.
Visueel bijzonder aantrekkelijk, muzikanten van een best behoorlijk niveau – een uitstekende bassist bijvoorbeeld en een zeer strakke drummer. Zijzelf heeft een heerlijk stemgeluid en haar songs zijn innemend. Als je één woord zou moeten gebruiken voor dit optreden mag dat best ‘klasse’ zijn, van een bijzonder fijn niveau. Solange Knowles hoeft live bepaald niet onder te doen voor haar grote zus. Het talent zit daar – dat mag duidelijk zijn – in de familie.
Tegelijk stond Interpol in de Marquee. Is ‘Turn on the bright lights’ live opnieuw spelen na 15 jaar gemakkelijk? Misschien wel, misschien niet. Die plaat weer brengen alsof ze nieuw is, dat is toch iets anders. En net dat laatste was hetgeen donderdagavond gebeurde. We zagen goesting en snedigheid. Daniel Kessler schoot constant los uit de heup en hield die typische sound van het album moeiteloos en gigantisch strak waar hij hoorde. Sterk. Voor wie dit miste: Interpol speelt nog in Tilburg (en op ander plekken in Europa). En we gokken dat één nummer uit dit album bij de Tijdloze 100, eind dit jaar, opnieuw zal stijgen. Niet dat we u willen beïnvloeden of zo.
Met Editors en The XX kreeg het festival twee waardige headliners. In het eerste geval missen we toch wel een klein beetje de snedigheid van de originele gitarist. Maar laten we eerlijk zijn: dit is een hele grote band geworden, en dan gebeurt het wel eens dat je een ‘heb-ik-al-gehoord’-gevoel krijgt. Maar het blijft altijd leuk om naar te kijken en te zien dat de overgave er nog altijd is. En de opdracht aan de slachtoffers van de terreurdaad in Barcelona, enkele uren voor het concert, is uiteraard een heel sympathiek gebaar.
The XX is intussen gegroeid en durven iets meer – écht live spelen bijvoorbeeld. Ook helemaal niet verkeerd. De wei had zin in een verjaardagsfeestje (voor Romy), dat was duidelijk vanaf de eerste noot. Een lange set loste de verwachtingen helemaal in. De bloemetjes uit de sixties lijken vervangen door een gitaar, een bas en een dj en een hoop lief klinkende songs (met toch nog altijd dat tristesse-randje, al lijkt dat wel iets vervaagd). Everybody loved everybody, in Kiewit toch. (ds/as)
Foto’s: © MarkeTentster
