Zaterdag 1 december viert Sinner’s Day in de Limburghal in Genk dat new wave 40 jaar geleden zijn eeuwige plek in de muziekgeschiedenis begon op te eisen. Bovendien is het festival der zwarte jassen aan zijn vijfde editie toe, en dan is een hoogmis met een hele fijne line-up wel op zijn plaats.
Kwart voor één ’s middags zien de organisatoren van Sinner’s Day als het ideale aftrapmoment voor al wie sinds de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig koos voor een zondig leven in zwart en donkergrijs. Wat volgt is een muzikaal tochtje doorheen een slordige vijftig jaar muziekgeschiedenis die aantoont dat het zwarte genre niet gewoon een brok nostalgie is, maar zelfs een voedingsbodem voor jong, hedendaags talent.
“O Veux geeft graag de aftrap van een Sinner’s Day met een pak fantastische groepen”, laat zanger Rudi Reners ons weten. “Wij prijzen ons zeer gelukkig om deel te mogen nemen aan dit muzikale feest. Decennia geleden hebben wij een voortrekkersrol gespeeld en doen dat nu anno 2018 nog steeds. Kom zeker tijdig want dit wil je niet missen. Don’t say we didn’t warn you!” De Hasseltse punkfunk uit de jaren ’80 borrelde twee jaar geleden weer op, en intussen zijn er opnieuw toekomstplannen, aldus Rudi. “In 2019 plannen wij een aantal activiteiten rond de “Do it yourself”-cultuur, die wij nu nog altijd hoog in het vaandel dragen.”
Twee podia zorgen voor een snelle opvolging van in totaal zestien bands die – de een al iets meer dan de andere – zorgden voor muzikale beïnvloeding die zelfs vandaag nog verder golft.
Neem Cabaret Voltaire bijvoorbeeld. In 1973 al pionierde deze band uit Sheffield al met industriële tape music. Ze gooiden daar performance art en in het begin een hoop dadaïsme bij, maar evolueerden vanuit die eigenzinnige cocktail tot een heel dansbare soort elektropop die al sinds de jaren ’80 als uniek en herkenbaar wordt omschreven.
Of Gang Of Four, product uit het noorden van Engeland. Via een mix van straffe postpunk met funk en dub reggae zette de band zich af tegen de rechtse maatschappij onder Thatcher, vlak nadat The Sex Pistols de hele Britse muziekscene op stelten zetten. Dik tien jaar later was er een Amerikaans bandje met de naam Red Hot Chili Peppers dat aan het lepeltje van de Gang Of Four-mosterdpot likte. En toen Franz Ferdinand echt doorbrak, aan het begin van de nillies, vonden Andy Gill, Jon King Dave Allen en Hugo Burnham het hoog tijd om terug fijntjes duidelijk te maken waar dat geluid nu ook alweer vandaan kwam.
Nog zo’n invloedrijke klepper is ongetwijfeld John Cale. Met hem heeft Sinner’s Day inderdaad één van de grootste rockiconen weten te strikken, zoals de organisatie verkondigt. Ooit was hij het vaste maatje van Lou Reed bij The Velvet Underground. Maar zeker even indrukwekkend is zijn hele solo-catalogus met meer dan twintig albums met telkens een andere insteek. Als producer werkte Cale daarnaast met andere kleppers samen: Patti Smith, The Happy Mondays, Nico – zangeres bij Velvet Underground -, LCD Soundsystem en Siouxsie & The Banshees.
En what about Wayne then? Wayne ‘Kick out the Jams!’ Kramer van die onbetwistbaar legendarische MC5? Laten we zijn bijdrage aan de geschiedenis als volgt toelichten: ooit was er een gitarist die niet graag met effectpedaaltjes speelde, maar liever een rauw en puur gitaargeluid haalde uit zijn Fender met een extra pickup en twee Marshall versterkers van 100 watt waar vier speakers aan hingen. Zowat elke hardrock-, grunge-, punk-, garagerock- of andere aanverwante band wereldwijd doet sindsdien min of meer hetzelfde – of probeert althans.
Punk begon dus niet in Engeland, maar kwam in feite overgewaaid naar Engeland uit de States waar onder andere MC5 en The Stooges (Iggy Pop) geluiden produceerden die menig kerktoren deden beven. De Britten gaven er gewoon een eigen maatschappijkritische draai aan.
Heel lang duurde het succes van MC5 helaas niet – slechts drie albums. Wayne Kramer belandde in de gevangenis omwille van een serieus drug- en alcoholprobleem, maar hij herpakte zich helemaal en wilde toch de vijftigste verjaardag van dat monument-album vieren in gepaste stijl. “This band will rip your head off”, zei hij eerder dit jaar tegen Loudersound toen de tournee werd aangekondigd. “It’s real, raw, sweaty, total energy rock and roll, like a bunch of 40-to-70-year-old ‘punks on a meth power trip’.” Zijn originele gitaar heeft hij al lang niet meer, want die verdween ooit via een spuit en een klein gaatje in zijn arm. Maar aan de juiste attitude ontbreekt het dus duidelijk niet.
Kramer werkt intussen samen met Billy Bragg in een organisatie die probeert muziekinstrumenten aan Amerikaanse gevangenen te bezorgen. Hij merkte tijdens zijn verblijf in de gevangenis zelf hoe muziek spelen kan bijdragen aan een positieve herintegratie en probeert dat nu voor anderen te doen.
En die ’trip’ waarover hij sprak, werd uiteindelijk een tournee van meer dan vijftig concerten sinds juni dit jaar. Sinner’s Day is het laatste uit die reeks. De voorbije zomer stonden Wayne Kramer en MC50 al op het Sjock-festival in Gierle. Aangezien de belangrijke andere MC5-leden intussen al lang begraven zijn, brengt Kramer muzikanten van Soundgarden, Fugazi, King’s X en Faith No More mee. Hebben we ergens iets gemist over afbraakplannen voor de Limburghal?
Want als er na MC50 nog iets overeind staat, dan mag Wolfgang Flür opnieuw een iets rustiger techno-sausje gieten over de ‘overlevenden’. Ten tijde van ‘Autobahn’, ‘Radioaktivität’ of ‘Trans-Europa Express’ nam Flür bij Kraftwerk de elektronische percussie voor zijn rekening. Sinds de late jaren ’80 ging hij echter solo verder. Zaterdagavond brengt Flür zijn ‘Musik Soldat’-project: een allesomvattende show met projecties en een set met eigen, maar ook Kraftwerk-nummers.
Tussendoor zijn dan ook al Claw Boys Claw, GBH en Fischer Z – die de voorbije zomer al heel straf uit de hoek kwamen tijdens Genk On Stage – gepasseerd op de mainstage van Sinner’s Day.
Op het tweede podium komen intussen de Belgische zwartjas-vertegenwoordigers aan bod, zowel die van de oude als van de nieuwe lichting. “Wie z’n vaderlandse muziekgeschiedenis kent, weet immers dat ons land en meer bepaald Limburg, een sleutelrol speelde (en nog steeds speelt!) in de new wave /nouvelle vague”, verklaart de organisatie de keuze voor dit tweede podium. O Veux vernoemden we al aan het begin, maar ouwe getrouwe De Brassers, Marcel Vanthilt, Funeral Dress, Red Zebra en Vive La Fête horen ook tot die oude lichting die van geen ophouden weet. Daarnaast krijgen ook twee heel aparte nieuwkomers hun plek.
Geef Cocaïne Piss een half uur en je bent als organisator zeker van drie dingen: ten eerste, de instrumenten van de bandleden worden op het podium gezet. Dan volgt een explosieve set van een korte reeks één-minuut-nummers inclusief publieksoproer. En tenslotte zal niemand ooit dat optreden vergeten – zoals dat hoort volgens de goede oude punketiquette, quoi. “Ah, het podium afbreken was niet letterlijk bedoeld…”, zoiets. Steve Albini van Shellac is een megafan van deze band – en bovendien de producer van hun album. Een pintje vasthouden tijdens dit optreden is ofwel jammer van het weggegooide geld, of net goed voor de sfeer.
Dat Whispering Sons een hele hoge plek op het Belgische luik van Sinner’s Day krijgt, is in onze ogen heel terecht. De winnaars van Humo’s Rock Rally 2016 hebben intussen een heel straf groeiparcours doorlopen. En afgaande op hun supervette optreden tijdens Pukkelpop, afgelopen zomer, kunnen we alleen maar aanraden om op tijd te komen voor dit optreden. Hedendaagser dan dit vind je new wave namelijk niet.
Hun eerste volledige album ‘Image’ staat als een huis en ligt bij die groeiende hoop zwartjas-fans ongetwijfeld al op dat ene stapeltje langs de stereo – dat van al die klassiekers die maar niet terug in de platenkast geraken.
Ooit, heel lang geleden, stonden U2 (ten tijde van ‘War’) en The Cure op een podium in dezelfde zaal, dus enige symboliek is er wel te vinden in de verhuis naar Genk. Trouwens, zwart is altijd al een symbolische kleur geweest. Wie nooit iets anders gedragen heeft, zal dus weinig strijkwerk hebben tegen zaterdag. Maar waar liggen die legerbottines nu ook alweer? (ds)
Sinner’s Day festival – zaterdag 1 december 2018 – Limburghal, Genk
Deuren openen om 12u, einde om 4u10 zondagochtend (nvdr: het uur dat iemand van de organisatie traditioneel van zijn kruk donderde?).
Tickets kosten 49,50 euro per persoon. Wie online twee tickets bestelt, krijgt er eentje gratis bovenop.
Info: https://www.sinnersday.com/
