Blijft Rock Herk na de voorbije editie van afgelopen weekend dat immer gezellige en niet te missen festival op de Limburgse zomerkalender? Absoluut. Maar blijft het ook een alternatief festival? Voor een deel wel. Je moest daarvoor tijdens de 37e editie wel vaak de Club induiken, aangezien op de mainstage vooral de “alternatieve mainstream” te vinden was – en dan ook nog eens van Belgische makelij.
VRIJDAG
We arriveerden helaas net te laat voor Metz, die Canadese punkrock noiseband die Steve Albini koos als producer voor hun derde en voorlopig laatste album ‘Strange Peace’ (uit 2017 intussen). De laatste flarden waaiden ons tegemoet terwijl we vanaf de parking naar het festivalterrein wandelden, en we vloekten intussen heel hard omdat hetgeen we opvingen ons wellicht wel heel hard had kunnen bekoren. Jammer! Gruppo Di Pawlowski had daarvoor naar we ons lieten vertellen al een ’typisch Mauro-concert’ gespeeld, en ook Isbells kwamen blijkbaar behoorlijk goed uit de hoek.
The Sore Losers dan maar. Met om te beginnen een bedenking die hun fans waarschijnlijk niet zo graag zullen horen: wie bepaalt tegenwoordig nog het algemene geluid van deze immer energieke Limburgse rockband? Of anders geformuleerd, zou het de band zelf zijn die bepaalt dat alles met een uniform klinkende, radiovriendelijke saus moet overgoten worden? In alle eerlijkheid twijfelen we aan dat laatste. Dus, breng als het effe kan die vunzige, ongepolijste rauwheid uit hun beginjaren heel snel terug.
Gebrek aan enthousiasme zullen we Sore Losers nooit kunnen verwijten, en die ritmesectie blijft ook nog altijd nieuwe definities van ‘ranselen’ verzinnen. Maar op geen enkel moment voelden we enigszins dat onze strot werd dichtgeknepen zoals ze dat vroeger zo goed deden. ‘Sore’, remember? Een eentonig concert was het gevolg, dat aan de zijkant van de tent dan ook nog eens helemaal niet goed klonk. De eerste hoofdpijnscheuten van het weekend waren meteen een feit omwille van die schelle klank.
(Tussen haakjes, dit was niet de enige keer tijdens het weekend dat we ons afvroegen wat er met de geluidsinstallatie aan de hand was. Het geluid is ooit veel beter geweest, dus hopelijk noteert iemand van de organisatie dit als een aandachtspunt.)
Stake is de nieuwe naam van Steak Number Eight. Aan de volumestand op hun gitaarversterkers is gelukkig niets veranderd, stelden we tevreden vast. Een gespierd concert zoals we intussen gewoon zijn.
dEUS op een affiche plaatsen is altijd goed voor de kassa, en ook in het geval van Rock Herk klopte die stelling. De band vierde intussen al acht keer de 20ste verjaardag van hun album ‘The Ideal Crash’ in de Brusselse AB en stond vrijdagavond met die formule op het Herkse podium.
Al verliep de start van het concert volgens ons niet helemaal volgens het voorziene boekje. Opnieuw was er dat slechte geluid – vooral bij opener ‘Put The Freaks Up Front’. We vreesden zelfs even voor het ergste. Ook ‘Sister Dew’ klonk niet zoals we dat live hadden verwacht – sorry, Tom, maar qua stem zat het bij dat nummer écht niet goed. En toen werd het zelfs heel even heel moeilijk om te blijven staan. ‘Sister Dew’, dàt nummer…
Maar godverd*mme, dit kon toch niet gebeuren? Dit was immers hét dEUS-album dat in de voorbije twintig jaren zo vaak in onze cd-speler lag, net zoals bij zoveel anderen. Gelukkig groeide het concert met elk nummer, alhoewel zelfs ook ‘The Ideal Crash’ nog eerder leek op een lichte aanrijding dan op een frontale smak. Intussen was wel al bijna de hele a-kant gepasseerd met de nummers die moeten doorgaan als de krachtkant van het zo geliefde album.
“Nummerke zes”, vroeg iemand uit het publiek aan Tom Barman en dat bleek de grote kentering in het concert. Wat had je ook anders verwacht van ‘Instant Street’? De bom ontplofte eindelijk, de tent ook en de weegschaal sloeg over naar zo’n typisch dEUS-concert dat blijft hangen. Beter nog, de hele b-kant met ‘Magdalena’, ‘Everybody’s Weird’, Toms eigen favoriete nummer ‘Let’s See Who Goes Down First’ en vooral ‘Dream Sequence #1’ kwam in versies die zomaar tussen hun greatest hits mogen gedropt worden, anytime. Bissen ‘Quatre Mains’, ‘Fell off the floor’ en ‘Roses’ waren gedurfd maar hele sublieme kersen op hun verjaardagstaart. Oef!
Twee vaststellingen daarbij. Ten eerste was vanaf hun aankondiging voor het festival bekend dat dEUS énkel het volledige album ‘The Ideal Crash’ zou spelen. Toch leefde blijkbaar bij een aantal bezoekers de hoop op een greatest hits-show. We zagen bijvoorbeeld hoe groepjes mensen na ‘Instant Street’ de tent verlieten en hoorden achteraf ook teleurstelling in diverse andere reacties. Dit was nochtans helemaal dEUS, en een heel straf concert zelfs.
Ten tweede, het vertrek van Mauro laat zich volgens ons wel degelijk voelen. Geen slecht woord over vervanger Bruno De Groote, zeker niet. Maar de man heeft wel een paar héél grote schoenen te vullen en mist toch een beetje het charisma van zijn voorganger(s). Mauro slaagde er namelijk altijd in om van een straffe liveversie een straffe superversie te maken. Net die laatste millimeters ontbreken tegenwoordig (of toch vrijdagavond) om een publiek te laten zweven. Dansers op het podium zetten is één manier om dit op te vangen – een manier die écht wel klopte, trouwens – maar het vangt niet alles op. Maar Bruno krijgt het nodige krediet en de nodige tijd om zijn plek te vinden, sowieso. Het gaat tenslotte om dEUS, toch?
ZATERDAG
Onze namiddag begon heel sterk met een lekkere portie shoegaze meets postrock. Slow Crush zette een zeer degelijke set neer die een doorsnee muziekliefhebber – en zeker de shoegaze-fan – goesting doet krijgen in meer. De band is misschien nog in volle groei, maar het enorme aantal live-optredens – vooral in het buitenland – helpt hen heel zeker. Kijk volgende zomer niet verbaasd als deze groep hoger in de line-up van meerdere festivals prijkt.
Warhola dan, in de vooravond op de mainstage. Moeten we daarin de verklaring zoeken voor die opvallende fluo-outfit van Olivier Symons? Terwijl het jongere volk wegdroomde bij en meedeinde op die typische laidback electropoppy dingen die toch altijd zo zweemzoet klinken op de radio, vonden we geen echte uitschieters. Wel hoorden we vanaf de achterste rijen van de mainstage hoe groepjes vertelden over de lopende verbouwing van hun rijhuisje.
Daarbij nestelde zich heel even het volgende toekomstbeeld in ons hoofd: een draadloze speaker op een vintage kastje, gezellig samen op een Zweeds designbankje in een fluo huispak, een hip drankje binnen handbereik en in smartphonesociaal gezelschap luisteren naar een originele streaming playlist vol Vlaamse slowpop muzakschlagers die live even spannend klinken als een paar witte tennissokken… Thank god for sunglasses! Soms begrijpen we die mainstream wereld écht niet.
Gelukkig klonk Band of Skulls veel spannender. Met intussen vijf albums onder de arm heeft deze Britse rockband ruime keuze tussen vettige stampers uit de beginjaren en meer radiovriendelijke nummers van hun laatste album. In elk geval viel het op met welk gemak dit drietal de juiste kracht in hun nummers injecteerde. Strak, beheerst en goed gedoseerd – nét niets teveel, maar toch altijd ruim voldoende. Heel fijn concert.
De Club serveerde intussen diverse variaties van Vlaamse progrock – een heel valabel alternatief (letterlijk) voor die muzak van hierboven. Hemelbestormer kon ons daarbij nog het meest charmeren. Psychonaut deed een heel verdienstelijke poging om de boel een meer psychedelisch kleurtje te geven, en dat wordt ook altijd geapprecieerd.
Diezelfde Club bleek een uurtje later veel te klein voor Whispering Sons en riep tegelijk de vraag op: waarom staan die daar en niet op de main stage? De geluidsinstallatie bleek ondermaats en niet in staat om de kracht van dit superenergieke optreden tot voorbij de palenrand van de tent te dragen. Wie buiten stond, kreeg niet meer dan het geluid van een … radio. Dood- en doodjammer! Dit concert had de palen van de mainstage kunnen doen daveren, maar gaat helaas de geschiedenis in als een foute podiumkeuze. Bovendien hebben we ook een vraag voor Whispering Sons zelf: kan er intussen al ergens een nieuw nummer in de setlist gesmokkeld worden, gewoon als variatie? Volgens ons wordt het stilaan hoog tijd daarvoor.
Eind vorig jaar kwam er een verrassing van formaat: Daan Stuyven blies zomaar uit het niets Dead Man Ray nieuw leven in, samen met zijn kompanen van weleer. Heel goed gezien van de organisatie om daar meteen op in te spelen.
De goesting straalde zaterdag van Daans gezicht af en sloeg meteen over op de vele fans uit die oude tijd. Dat verklaarde misschien ook ons gevoel over dat oudere publiek op de wei. Vier jaar lang pakte Dead Man Ray destijds – intussen ook alweer 20 jaar geleden – de Belgische alternatieve scene netjes in, en afgelopen weekend leek het alsof de tijd gewoon had stilgestaan. DMR 2.0 mag deze keer gerust heel wat langer dan die vier jaar meegaan, want dit is een ‘nieuwe’ aanwinst voor het Belgische muzieklandschap.
‘Landslide’ uit 2002 was een gepaste opener en tophit ‘Chemical’ stak netjes midden in de set die verder een mooie combinatie vormde van oude en nieuwe nummers uit het recente album ‘Over’. “Hij had weer dat typische, smirky lachje op zijn gezicht”, vatte onze fotograaf tevreden het concert samen. “Onze Vlaamse Johnny Cash.”
Novastar als één van de headliners op de affiche van Rock Herk? Wellicht zag uw voorhoofd er op voorhand even gefronst uit als het onze over die keuze. Maar soms zitten verrassingen in een raar hoekje. Want eigenlijk valt dit concert heel eenvoudig samen te vatten met slechts twee zinnen. “WTF Joost?! Waarom deed je dit de afgelopen vijftien jaar of zo niet vaker?” Zelfs in 1996 namelijk, tijdens de gewonnen finale van de RockRally, en op een moment dat hij nog alles te bewijzen had, deed Joost Zweegers niet wat hij zaterdagavond toonde op Rock Herk. Het witte pak dat ons eigenlijk een beetje deed denken aan Helmut Lotti (sorry, Babs!), vergeven we hem daarom. Dit was pure klasse – het optreden, voor alle duidelijkheid.
Amenra was de band die ons lang geleden – toen er nog prieeltjes stonden in een hoekje van het originele Olmenhof in Herk-de-Stad – met tien handen tegelijk de keel dichtkneep en een dikke drie kwartier met open mond deed ondergaan wat ze vandaag nog altijd zo goed doen. Sinds dat legendarische prieelconcert (waarbij het publiek letterlijk over de randen heen uitpuilde) werkt de band op elk festival als een magneet op ons. Spreekt hier een fan? Absoluut, toch wat live optredens betreft. Want die ongelooflijke energie die deze band uitstort over het publiek doet het gewoon élke keer opnieuw – zoals zaterdagavond. Bovendien oprechte dank aan hun geluidsman: die slaagde er namelijk wél in om als één van de weinige alle kracht uit die ontoereikende installatie te persen en het geluid tot buiten de Club te brengen. Binnen een paar minuten waren er trouwens die handen weer…
Als Rock Herk in de toekomst verder wil experimenteren met een aparte hoek voor technoliefhebbers, zoals dit jaar met de Dansbaar, dan kan dat volgens ons gerust binnen de eigen typische aard van het festival. Maar dan zou er misschien toch best eens nagedacht worden over de langere termijn van het festival en over een andere terreinindeling – voor zover dat tenminste mogelijk is in en rond het huidige Harlaz-voetbalterrein. En de Club, én de foodtrucks, én een technohoek in één deel van het terrein? Als het festival opnieuw wil doorgroeien, zal iemand toch eens heel creatief uit de hoek mogen komen.
Ook iets meer ruimte voor het straatpodium zonder aan die street feel te raken, is misschien een tip. Op deze ministage gebeurden het voorbije weekend tal van zeer leuke dingen die waarschijnlijk te weinig mensen konden zien. Horen was gelukkig wel mogelijk, maar tenzij je op de eerste rij stond of op de te kleine verhoogde zijtribunes bleek iets zien toch een hele opgave. En bands als Peuk, dirk. en Vandal X verdienen intussen toch meer dan letterlijk weggezet te worden in een hoekje van het terrein, of niet?
In elk geval, Rock Herk 2019 was met twee uitverkochte dagen opnieuw een dik succes en een hele fijne editie. Over precies een jaar, op vrijdag 17 en zaterdag 18 juli 2020 komen we dus met plezier terug voor de 38ste editie. (ds)
