Het voorbije weekend was een druk festivalweekend in heel Vlaanderen. Als stadsfestival dat mikt op volkse feestjes neemt Genk On Stage daar sowieso een aparte plaats in. De zeventiende editie was er weliswaar eentje zonder hele grote kleppers, maar toch tekenden alle traditionele sfeeringrediënten present.
VRIJDAG
Met 15.000 bezoekers (vroeg op de avond) sprak de organisatie officieel van een rustige aanloop op de eerste festivalavond. Later werd dat cijfer bijgesteld tot het dubbele en dat leek naar ons aanvoelen een veel realistischer inschatting. Want tegen de tijd dat de headliners mochten opdraven, stonden diverse pleinen al meer dan heel goed gevuld, om niet te zeggen volledig vol. We vragen ons bijvoorbeeld af of er ooit meer volk geweest is op de Fruitmarkt als vrijdagavond bij de nieuwe lokale held Ibe.
Genk telt sinds kort namelijk niet alleen kampioenen op een voetbalmat, maar ook een heuse coming star. Ibe speelt qua perfect in op het brede feelgood-verlangen van de grote massa, bleek overduidelijk na zijn overwinning tijdens de stem van Vlaanderen. En een thuismatch geeft sowieso een ander gevoel en misschien snel de indruk van een op voorhand gewonnen partij.
Ibe staat momenteel nog in een paar heel nieuwe winnaarsschoenen en krijgt daardoor unieke kansen waarvoor elke andere opkomende artiest hemel en aarde moet bewegen – als hij al ooit zover geraakt. Genk On Stage én Rock Werchter in één weekend bij het begin van een allereerste live zomertour in plaats van het jaarlijkse barbecuefestival met veertig man in het jeugdhuis?
Ibes ambitie om keihard te werken voor zijn eigen ding siert hem alleszins. Maar laten we eerlijk blijven en over enkele jaren pas oordelen, wanneer het parfum van The Voice-coaches helemaal is verdampt en deze zonder twijfel getalenteerde jonge artiest ongebonden zijn eigen ding kan doen. Dan komen we zeker opnieuw kijken.
De Jardin Local, zoals de Fruitmarkt dit jaar trouwens heette, onderging een hele aangename sfeermetamorfose dankzij sponsor Strongbow. De anders zo kale, lege parking kreeg een fijne nieuwe aankleding met overhangende lampjes en leuke pop-up constructies in plaats van de klassieke dranktentjes. Een flink stuk goedkoper, misschien, maar het werd uiteindelijk een gezellige achtertuin in het midden van de stad. Trouwens, dat effect bleef het hele weekend hangen. Open stadsruimte die op een organische manier positief gebruikt wordt door mensen, heet dat effect in kringen van stadsontwikkelaars – met in dit geval een stadsfestival als praktijkproef. Zou dit links of rechts niet iemand kunnen inspireren om dit stukje van het centrum er permanent zo te laten uitzien, vroegen we ons af.
Alleen gaan degenen die zorgden voor de extra groene opvulling van de rijen bloemperken rond het parkeerplein de komende weken misschien extra veel liefde en aandacht moeten besteden aan alle platgetreden plantjes. Wie zoals bij Ibe niet tien of vijftien minuten voor de start van het optreden op het plein was, kreeg genadeloos een plaatsje tegen de gevels en had weinig andere keuze dan voor zichzelf een zo goed mogelijk uitzicht te creëren. Ook dat is menselijke creativiteit.
Dergelijke verhoogde zit- en zichtplekken waren aan de andere kant van het centrum dan weer een hele fijne nieuwigheid in het Evenementenpark. Waar eerst Factor J2 lag, vond je dit jaar de Arena – een podiumconstructie met een cirkelvormige tribune rondom een breed middenplein. De waternevel aan de toegangen was bovendien een hele coole touch bij het warme weer. Het evenementenplein was trouwens vanaf de twee aanliggende grote lanen bereikbaar, en dat scheelde voor velen (en ons…) een flink stuk wandelen.
Borokov Borokov gebruikte die Arena vrijdagavond op een wel zeer creatieve manier. Want moeten artiesten en hun electronicamateriaal (in hun geval) per se óp het podium staan? Waarom niet eens letterlijk in het middelpunt van de belangstelling, en dus midden tussen het publiek?
Hun elektronische unurban klankexperimenten komen voort uit diverse geluidsbakken en zijn even absurd als aanstekelijk dansbaar, een stampende mindfuck mix van uiteenlopende invloeden. Een zweem van de betere electronic body music uit de jaren ’80 ligt onderin – denk daarbij gerust aan Front 242’s ‘No shuffle’, of aan Nitzer Ebb en consoorten. Een shot Jan Hammer maar ook evenveel punky, lounge of Hi-NRG-kruiden daarbovenop ronden hun technofun af en laten genoeg ruimte om het langdurig interessant te houden. Een klassiek bereide vidée smaakt overal en altijd min of meer hetzelfde. Borokov Borokov serveert ook vidée, alleen interpreteren ze het basisrecept anders.
Het unieke gevoel van dat allergrootste Belgische Eurosong-statement uit de geschiedenis, ‘Rendez-Vous’, danste heel even door onze herinneringen. Met Vlaamstalige zang erbij is zelfs een gigantisch modern Arbeid Adelt!-gevoel constant in de buurt – precies dat gevoel dat de Marcel himself al heel lang kwijt is en tegenwoordig zo wanhopig probeert terug te vinden. Misschien moeten ze gewoon een samenwerking overwegen?
Samengevat: vier zotte Antwerpenaren, één beresterke sound en niet te volgen maf benenwerk-in-shorts-mét-sokken waren vrijdagavond de perfecte symbolisering van het soort zotte fratsen die een mens spontaan vertoont bij warm weer. Over een dikke maand spelen ze opnieuw in Genk, dan op Absolutely Free.
Voor het overige deden de grote headliners op vrijdagavond wat van hen verwacht werd: Lauro Tesoro stuiterde onophoudelijk en aanstekelijk van links naar rechts over het podium. Stan Van Samang hoeft eigenlijk geen commentaar, want dat valt altijd te herleiden tot Vlaams entertainment en een stapel radiohits verpakt in een degelijke live-uitvoering. Rond middernacht ontstonden er verder nog twee grote pleinfeestjes tegelijk: Regi op de main stage, en Omar Souleyman op Factor J.
De vergelijking tussen die twee zo superpopulaire maar in essentie entertainende plaatjesdraaiers levert eigenlijk maar één duidelijke conclusie op: een massa doen handjes klappen en dansen tijdens een groot stadsfeest ziet er hetzelfde uit in Vlaanderen als elders in de wereld. Maar dat is precies hetgeen de Genkse festivaldokters elke editie van het stadsfestival voor ogen hebben als gemeenschapsmedicijn voor de komende 360 of zo dagen. En daar is uiteindelijk helemaal niks mis mee.
ZATERDAG
Op zaterdag kregen enkel vrouwelijke artiesten de grote mainstage, wat op zich ook al mag gezien worden als een soort van statement. Intergalactic Lovers en Vive La Fête zijn eigenlijk twee Belgische topbands, maar toch slaagden die er niet helemaal in om voor die typische mainstage-sfeer te zorgen die het plein in het verleden al vaker deed ontploffen.
Intergalactic Lovers mist wat live-routine, moesten we met een beetje spijt vaststellen. De laatste keer dat we hen zagen, zetten ze de Marquee op Pukkelpop nog stevig in de fik. De band heeft nochtans voldoende straffe songs in huis – al is hun laatste album intussen alweer twee jaar oud – en met Lara Chedraoui bovendien een frontmadam van formaat. Maar de loden hitte van zaterdag zat blijkbaar nog teveel in het betonnen stadsplein. Dus houden we het gewoon op een goed optreden zonder uitschieters. De échte jus kwam er helaas niet uit. Genk was trouwens het eerste optreden van hun tour langs slechts een zevental Vlaamse festivals deze zomer.
Vive La Fête is al jaar en dag hetzelfde gebleven. En daarmee is eigenlijk alles gezegd over hun liveshows. Slecht mag je dat zeker niet noemen, maar vijftien keer per optreden min of meer dezelfde beat en zangtoon en dat jaren aan een stuk, zoiets blijft de regelmatige festivalbezoeker niet boeien. En op een bepaald ogenblik werkt het effect van de bijhorende kleerkast van Els Pynoo ook niet meer, zullen we maar beleefd blijven. Dit is anno 2019 gewoon een headliner omwille van een lange carrière. Natuurlijk is zoiets wel handig om het publiek gecontroleerder terug naar huis te laten vertrekken en de anderen intussen de resterende bonnetjes te laten consumeren. Een gekend trucje van de festivalfoor.
Over die bonnetjes gesproken: dit jaar kon je aan alle drank- en eetstanden in het stadscentrum met dezelfde bonnetjes betalen. Op zich is dat een heel duidelijk en transparant systeem. Commercieel is het alleszins goed bekeken (voor de organisatie toch) om bonnetjes enkel per vier te verkopen. Maar daarmee sluit Genk aan bij wat er op zowat alle andere festivals gebeurt. De technologie staat nochtans al een heel stuk verder, dus misschien loont het stilaan de moeite om over te stappen van papieren bonnetjes met een scheurstrookje naar een soort van prepaidkaart of slim festivalbandje – of dat alvast te overwegen voor de komende jaren.
Toegegeven, zoiets vraagt misschien een stevig startbudget en heel veel communicatie tijdens het eerste jaar. In dat laatste is de stad Genk sowieso al heel sterk, en het andere hangt gewoon af van hoe deze bestuursploeg zich verder in de markt wil zetten als het gaat over grote stadsevenementen. Genk heeft in elk geval al een mooie traditie van vooruitstrevende keuzes.
Al heel wat jaren geleden koos de stad voor een heel vooruitstrevende aanpak op het vlak van gecoördineerde veiligheid – een aanpak die later langzaam doorsijpelde naar andere steden en bovendien heel erg geapprecieerd werd (en wordt) door de duizenden bezoekers. Intussen vallen de vele digitale infoborden en de bijhorende camera’s niemand nog op, maar zijn ze wel een onmisbaar instrument voor de hulpdiensten geworden als garantie voor een rustig verloop van het festival. De herbruikbare bekers die enkele maanden geleden vanaf 2020 verplicht werden door de hogere overheid, zijn er intussen ook al. Via een slim bonnetjes- en betaalsysteem zou Genk misschien opnieuw een volgende en mooie stap vooruit kunnen zetten.
Op zaterdag namen we tussendoor in een rustiger café in het centrum even de tijd voor een hele fijne babbel met Stijn Panis, de jonge Genkse ondernemer die nog maar een week geleden Force Majeure op de markt bracht, zijn allereerste alcoholvrije speciaalbier. We kunnen nu al verklappen dat Stijn inderdaad een heel lekker biertje heeft gecreëerd dat menig bierliefhebber zal kunnen overtuigen. De rest van zijn verhaal vertellen we de komende dagen.
ZONDAG
In de vroege zondagmiddag viel vooral de onophoudelijke karavaan van jonge ouders en kinderen op die richting de main stage trokken. Met #LikeMe had de organisatie voor de kinderen namelijk een topper in huis gehaald. Alhoewel. De Ketnet-serie zorgde het afgelopen voorjaar voor een mega-succeseffect, onder andere omwille van de frisse ‘recyclage’ van heel wat oude Vlaamse hits die zelfs ouders of grootouders overstag deden gaan.
Vlak na het einde van het eerste seizoen van de serie volgden twee zaalconcerten in de Antwerpse Lotto Arena die in no time uitverkocht geraakten. Dat die live-formule een vervolg zou krijgen tijdens de vele Vlaamse zomerfestivals, kon zelfs iemand zonder glazen bol toen al voorspellen.
En dus stond er op een superzonnige zondagnamiddag een bende jonge acteurs te huppelen en zingen op een voor het overige leeg podium. Geen alledaags zicht, dat geven we zonder probleem toe. Het gaat echter om een bonte verzameling van acteurs met elk een stevig palmares in de Vlaamse theater- en musicalsector in de achterzak. Die hebben in groep niet meer nodig dan een grote vlakke ondergrond, een pak energie en een paar simpele accessoires om indruk te maken. Dat de muziek daarbij van een tape komt, en dus niet door muzikanten met instrumenten gespeeld wordt, is misschien al even raar. Maar alles bij elkaar blijft wat ze doen topspektakel. Trouwens, al dat gehuppel en de volgeboekte zomeragenda is ook nog eens de ideale manier om al die acteurs in de sfeer van de serie te houden, zeker wanneer je weet dat deze zomer de tweede reeks wordt opgenomen.
Onze fotograaf Kris Van de Sande kreeg bovendien als enige van de aanwezige persfotografen de toestemming om het hele concert in beelden vast te leggen – mede omdat hij ook al heel nauw betrokken was (en is) bij de algemene fotografie van de reeks. Fans van de serie vinden zijn fotoreeks terug via deze aparte #LikeMe-fotopagina.
>> Naar het fotoverslag van #LikeMe op Genk On Stage 2019.
Jasper Erkens was degene die na #LikeMe de resterende troepen op het grote plein mocht entertainen. Hij startte stevig, maar goed halfweg was hij verplicht om even te improviseren omwille van materiaalpech. Wat er precies gebeurde, legt hij zelf uit tijdens het interview dat we iets later op de avond met hem hadden. Om al iets te verklappen: het was een soort van Pukkelpop-Snow Patrolleke waarbij hij het woordje akoestisch écht letterlijk nam.
>> Naar het interview met Jasper Erkens.
Dit was een enorm fijn concert, en Jasper is al lang niet meer het knullige kereltje met de onvolwassen stem uit de tijd van ‘Like A Dog’. Heel integendeel zelfs. Wat hij zondagnamiddag solo – met bijstand van slechts enkele elektronische gadgets – deed, willen we hem volgend jaar overtuigd graag opnieuw zien doen met een volledige band erbij. Dan gaat heel snel blijken dat de Belgische muziekscene een straffe en lange blijver rijker is.
Over Al McKay’s Earth, Wind & Fire Experience is eigenlijk niet veel meer te vertellen dan: dit is een super-geoliede hitmachine met entertainers en beresterke songs die alles al veertig jaar lang bewezen hebben. Leuk om naar te kijken en om muzikaal van te genieten. Met een grijnzende blik keken de mannen trouwens hoe een ultrakorte regenbui met dikke vette druppels het goed gevulde stadhuisplein nog even afkoelde bij de start van hun concert. Of was het misschien een perfect getimede extra experience?
Tussendoor waren we kort naar de Stationsstraat gewandeld, waar we de enige vettige rock ’n roll van het hele weekend hoorden. The Hourglass Instinct, onthoud die naam gewoon. Waren we hier wàt blij om te zien dat de edele kunst van drie man en scheurende gitaren nog altijd bestaat. Heerlijk stuwende drums en bass, bluesy stampers à la jonge Black Keys, Black Crowes of alles wat in die vergeten hoek samenligt, en een megavette bijpassende stem. Een mayonaisepot of olievat met daarbij een groot waarschuwingslabel en de tekst ‘Health warning! Contains original vintage grease!’ op de toekomstige platenhoes zou heel erg kloppen. Dit verdient grotere podia.
Brusselaar Zwangere Guy tenslotte haalde zijn urban hiphopmosterd ooit in Genk, gaf hij meteen toe tussen de eerste nummers door. Een Genkse rapper nam hem namelijk in het begin van zijn carrière onder handen en hielp hem een eigen stijl te vinden. Twee jaar geleden stond Zwangere Guy met Roméo Elvis (die andere Belgische hiphopklasbak) op Factor J, vroeg in de namiddag toen.
“Wà make, Genk?” vroeg de Guy lachend toen hij het grote podium opwandelde. Dat leek echter heel duidelijk: een dik statement, dà make! Al heel wat jaren geleden begon de trage – en zelfs ooit gedurfde introductie van hiphop op de affiche. Het genre hoort echter bij Genk, maar toch moest de organisatie soms hemel en aarde bewegen om zelfs maar een minipodium te vinden, net langs de schaduwrand van die andere, grotere en belangrijkere podia. Deze grote Guy als afsluiter op de main stage afgelopen zondagavond – en met groot bedoelen we niet enkel zijn gestalte -, dat moet bij een aantal volhouders van de organisatie na al die jaren als een kleine overwinning gevoeld hebben.
Want daar stónd hij namelijk: dezelfde Zwangere Guy van twee jaar geleden, nu met zijn eigen band, intussen ook dé hiphop-topartiest van België. Aan zijn voeten, die massa kids (en ook al wat oudere fans) met een heel hoog ‘eindelijk!’-gevoel in hun ogen. Een duidelijker statement van de nieuwe plek van zijn genre is moeilijk te bedenken. Schuif gewoon maar een stoel bij aan de top-10-tafels van de toekomst, want mainstream is ook in België een nieuw genre rijker. (ds)
