Na het fijne concert dat Jasper Erkens afgelopen zondag speelde op Genk On Stage maakte hij nog even tijd voor een korte babbel over zijn verleden, zijn recente EP, een mogelijk nieuwe plaat en opnieuw touren met zijn band. Zijn voetjes staan alleszins heel stevig in de grond geplant na het vroege succes tijdens zijn eerste carrière – wat dan weer meteen een interessante parallel oplevert met alles wat er momenteel gebeurt in het leven van die nieuwe lokale Genkse held, Ibe.
(Topfoto courtesy of © Tom Vanduffel – Frontview Magazine)
Wat een fijn concert, Jasper!
“Daar ben ik heel blij mee.”
Ik kwam eerlijk gezegd aan toen je akoestisch vooraan stond te spelen omwille van gitaarproblemen. Wat was er precies aan de hand?
“Er was een snaar gesprongen. Met deze temperatuur en de manier waarop ik speel, is dat geen verrassing. Er ligt wel een tweede gitaar naast het podium, maar die werkte niet. Dat is een mysterie, want ze was getest. Dus moest ik improviseren. Ik heb aan iemand naast het podium gevraagd om een nieuwe snaar te leggen en heb intussen met die andere gitaar akoestisch een nummer gespeeld, of twee zelfs.”
Dat was wel indrukwekkend, want je stónd daar.
“Uiteindelijk kunnen mensen ook hun oren spitsen. Alles hoeft niet per se luid te staan. Ik heb dat nogal eens meegemaakt, op Linkerwoofer vorig jaar. Toen was er een stroompanne, en toen heb ik ook vijf minuten een nummer akoestisch gespeeld. Zelfs de microfoon werkte toen niet, maar je staat daar intussen wel. Ik heb het geluk dat ik als artiest een nummer akoestisch kàn spelen. Meestal appreciëren mensen dat wel, want ze vinden dat iets intiem hebben. En dat is ook zo. Misschien moet ik er wel een ding van maken, zo express op elk concert…” (lacht) “Het zou misschien niet misstaan. Maar het is ook gewoon leuk. De mensen zien dat er iets mis is en vragen zich dan af: hoe reageert hij daarop? Ik denk dan gewoon dat zoiets niet het einde van de wereld is. Ik denk dat het trouwens iemand van Earth, Wind & Fire was die de nieuwe snaar heeft opgelegd. Een elektrische snaar dan ook nog, want de andere had ik niet meer…” (lacht opnieuw)
We zijn nu 2019. Tien jaar geleden schoot je bijna vanuit het niets naar heel hoog in één keer. Het werd daarna wat stiller, en nu heb je een nieuwe EP uit. Maar als ik de aankondigingen vandaag lees, dan grijpen die nog allemaal terug naar die vroege hoogdagen. Vind je dat zoiets als een vervelend lijmlaagje dat ergens achterblijft, of stoort het je niet?
“Ik ben eigenlijk wel trots op mijn verleden en blij dat ik die songs als bagage heb. Ik baseer mijn show niet omheen dat eerste album, want ik probeer ook nieuwe nummers te brengen. Wat ik doe is een combinatie van beide, want het verleden is een deel van wie ik ben. Mensen reageren altijd als ik ‘Like a Dog’ speel. Wanneer ik echter in de studio zit, probeer ik vooruit te denken. Maar een concert is een ander gegeven. Dan moet je proberen om mensen een leuk gevoel te geven. Dan moet je slim zijn en nummers spelen zoals ‘Like a dog’, dat ik misschien in mijn leven al duizend keer heb gespeeld. Maar, er is niks mis mee om dat nog eens te spelen. Dat is een soort kapstok in de set en daarna heb je een vrijgeleide om iets eigenwijzer te spelen omdat je de aandacht terug hebt getrokken.”
Ik stel die vraag over jouw verleden omdat afgelopen vrijdag Ibe hier in Genk optrad, de winnaar van The Voice van Vlaanderen. Een jonge artiest die omhoog gekatapulteerd wordt… (hij knikt en onderbreekt de rest van de vraag).
“Dat doet mij een beetje denken aan mijn ervaring. Hij stond gisteren ook op Werchter. Ik had hem via Instagram al opgemerkt. Ik steun zijn verhaal ook voor honderd procent. Ik hoop dat hij goed wordt begeleid, want het is natuurlijk niet evident om op zo jonge leeftijd zulke dingen mee te maken. Maar ik hoop dat hij het goed doet en dat hij de headspace vindt om goeie nummers te schrijven. Er is uiteindelijk een verschil tussen goeie muziek schrijven en een hype worden. Dat zijn twee verschillende dingen. Een hype worden is heel intens, en daar kan je heel veel uit halen. Maar je kan ook soms de pedalen verliezen. Hypen is iets heel specifieks. Dat heeft bijna niks met muziek te maken.”
Jij hebt tussendoor bewust gekozen om naar Londen te trekken voor een muziekopleiding. Hoe kijk je nu terug op die keuze? Was dat een goede beslissing?
“Honderd procent.”
Want als ik de nummers van vandaag hoor van de nieuwe EP (‘Innocent Desires’, nvdr), dan maak ik spontaan een vergelijking met Admiral Freebee – en ik hoop dat ik je dan niet beledig.
(lacht) “Okay. Dat is goed.”
Ook de inhoud van de nummers, met wat maatschappijkritiek, vond ik interessant.
“Daarin probeer ik inderdaad een beetje verder te gaan. Ik zit op nog een hoop werk. Ik heb wel een periode stilte gehad, waarin ik niks heb uitgebracht. Dat was doelbewust omdat ik op andere dingen focuste. Maar ik ben heel veel nummers blijven schrijven en daar is niet altijd iets mee gebeurd. Dat heeft zijn redenen, maar betekent niet dat die songs nooit meer mogen uitgebracht worden. Die EP die ik begin dit jaar heb uitgebracht, dat is eigenlijk oud en nieuw werk. Een deel van die songs komen trouwens ook uit mijn Londen-periode. Ik heb namelijk beslist dat ik weliswaar aan nieuwe songs bezig was, maar toch tussentijds die nummers kon uitbrengen en solo op pad gaan. Dat gaat traag en gestaag vooruit, en er zal wel weer een nieuw album komen. Maar voorlopig leek die EP een goed idee zoals hij is. Die EP is ook onambitieus uitgebracht, ik heb gewoon mijn ding gedaan. Ik heb niet echt gemikt op de radio’s. Nochtans is ze zeer goed gedraaid op onder andere Radio 1. Dat had ik eigenlijk niet verwacht.”
Als ik heel eerlijk moet zijn: persoonlijk ben ik in die tien jaar geëvolueerd van ‘bweuh, Jasper Erkens’ naar vandaag ‘waw! Jasper Erkens!’
(lacht) “Okay, cool! Ik heb al die tijd fulltime op mijn muziekstudies zitten focussen, dus aan de ene kant hoor ik heel graag wat je zegt. Aan de andere kant vind ik het ook heel logisch, want ik heb er meer tijd in gestoken dan toen. Mijn eerste carrière was eigenlijk een heel spontane carrière. Ik deed gewoon wat ik deed, en ik deed mijn best. Nu ben ik iets meer doordacht en probeer ik dieper en persoonlijker te gaan. De nummers van het eerste album waren qua tekst vooral verhaaltjes die ik verzon. Nu is het meer autobiografisch. Ik probeer nu te denken aan wat het publiek bezig houdt en waar de gelijkenis met mijn leven ligt. Daarop probeer ik te schrijven en een beetje een boodschap erin te brengen.”
“Ik hoop volgend jaar ook terug met mijn band op pad te gaan én met nieuw werk. Dit jaar doe ik gewoon een beetje solo. We zullen zien! Maar alvast tof dat je er was en dat je het leuk vond!” (ds)
